Από τις Διδαχές του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ

Όσοι αληθινά απεφάσισαν να υπηρετήσουν τον Κύριο, πρέπει να καταγίνονται στη μνήμη του Θεού και στην αδιάλειπτη και νοερά επίκληση του ονόματος Του: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλό». Τις ώρες που ακολουθούν μετά το γεύμα μπορεί κανείς να προσεύχεται ως εξής: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, πρεσβείαις της Θεοτόκου ελέησόν με τον αμαρτωλό». Μπορεί επίσης να καταφεύγει ιδιαιτέρως στη Θεοτόκο: «Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς» ή να λέει τον αρχαγγελικό ασπασμό: «Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία…» Με αύτη την απασχόληση όχι μόνο διατηρούμε ειρηνική τη συνείδησή μας, αλλά μπορούμε να πλησιάσουμε τον Θεό και να ενωθούμε μαζί Του. Διότι, κατά τον άγιο Ισαάκ τον Σύρο, δεν μπορούμε να πλησιάσουμε με άλλο τρόπο τον Θεό, έκτος από την αδιάλειπτη...
... προσευχή. Τα είδη της προσευχής περιγράφει πολύ καλά ο Συμεών ο Νέος Θεολόγος. Όσο για την αξία της ο ιερός Χρυσόστομος λέει: «Μεγάλο το όπλο της προσευχής· είναι θησαυρός ατίμητος, πλούτος αδαπάνητος, λιμάνι αχείμαστο, πρόξενος της ησυχίας , ρίζα, πηγή και μητέρα πλήθους καλών έργων». Όταν προσεύχεσαι στον ναό, να στέκεσαι σε στάση προσοχής. Σ’ αυτό θα βοηθηθείς αν έχεις τα μάτια κλειστά. Να τα ανοίγεις μόνο όταν σε κυριεύει η νύστα και η ακηδία. Τότε να προσηλώνεις το βλέμμα σου σε κάποια εικόνα και στο κερί που καίει μπροστά της. Αν αιχμαλωτισθείς την ώρα της προσευχής από λογισμούς, ταπεινώσου και ζήτησε συγχώρηση λέγοντας: «Αμάρτησα, Κύριε, με τον λόγο, τον νου, την πράξη και με όλες μου τις αισθήσεις».

Λόγος στη Γέννηση του Αγίου Προφήτου καί βαπτιστού Ιωάννου ( 24 Ιουνίου) του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου

«Και του είπε ο άγγελος· μη φοβάσαι Ζαχαρία, γιατί ο Θεός δέχτηκε την προσευχή σου» (Λουκ. 1,13). Αμέσως με τη διαβεβαίωση αυτή του  έδιωξε το φόβο, όπως ακριβώς συμβαίνει με κάθε αγγελική οπτασία. Μετά δηλαδή από το φόβο που προκαλεί η εμφάνιση του αγγέ­λου, αφαιρείται από τον άνθρωπο η δειλία. Ενώ γίνεται ακριβώς το αντίθετο όταν εμφανίζεται ο δαίμονας.
Δηλαδή στην αρχή ο άνθρωπος που τον δέχεται είναι χαρούμενος και θαρραλέος, μετά όμως από λίγο γεμίζει ταραχή και φόβο.
«Μη φοβάσαι, είπε, Ζαχαρία, γιατί ο Θεός δέχτηκε την προσευχή σου και η γυναίκα σου η Ελισάβετ θα φέρει στον κόσμο ένα γιο» (Λουκ. 1,18).
Ω αξιοεπιθύμητο και θεόσδοτο παράγγελμα, σύμφωνο με τη βαθιά επιθυμία τους! Ω αγγελοφερμένη υπόσχεση, που είσαι καρπός τόσων επίμονων προσευχών! Κατάφερε ο Ζαχαρίας να κερδίσει εκείνο που η ψυχή του επιθυμούσε! Πέτυχε εκείνο για το οποίο παρακαλούσε με τόση θέρμη! Βρήκε εκείνο που ζητούσε. Βρήκε, όχι από φυσική συνά­φεια αλλά από καρποφόρα προσευχή το ξανάνιωμα της άγονης μήτρας και την ικανοποίηση της λαχτάρας της να κάνει παιδί. Διότι η στείρωση της δεν ήταν βέβαια επιτίμιο και κατάρα του Θεού — μην πάει εκεί το μυαλό σας — αλλά ήταν προφητικό εξάγγελμα μεγάλου μυστηρίου.

Οι δοκιμασίες στη ζωή μας

Οἱ δοκιμασίες ποὺ μᾶς ἔρχονται εἶναι μερικές φορές ἡ ἀντιβίωση ποὺ δίνει ὁ Θεὸς γιὰ τὶς ἀρρώστιες τῆς ψυχῆς μας καὶ πολὺ μᾶς βοηθοῦν πνευματικά. Τρώει ὁ ἄνθρωπος ἕνα μαλακὸ σκαμπίλι καὶ μαλακώνει ἡ καρδιά του.
Ὁ Θεὸς ξέρει φυσικὰ σὲ τί κατάσταση βρίσκεται ὁ καθένας μας, ἀλλὰ, ἐπειδὴ ἐμεῖς δὲν ξέρουμε, ἐπιτρέπει νὰ δοκιμασθοῦμε, γιὰ νὰ γνωρίσουμε τὸν ἑαυτό μας, νὰ βροῦμε τὰ πάθη ποὺ ὑπάρχουν κρυμμένα μέσα μας καὶ νὰ μὴν ἔχουμε παράλογες ἀπαιτήσεις τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως.
Γιατί, καὶ νὰ παρέβλεπε τὰ πάθη μας καὶ νὰ μᾶς ἔπαιρνε ὅπως εἴμαστε στὸν Παράδεισο, καὶ ἐκεῖ πάλι θὰ δημιουργούσαμε προβλήματα. Γι’ αὐτὸ ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει στὸν διάβολο νὰ δημιουργῆ ἐδῶ πειρασμούς, γιὰ νὰ μᾶς ξεσκονίζουν, ὥστε νὰ ταπεινωθῆ καὶ νὰ ἐξαγνισθῆ ἡ ψυχή μας μὲ τὶς θλίψεις, ὁπότε μετὰ μᾶς χαριτώνει.
Ἡ πραγματικὴ χαρὰ γεννιέται ἀπὸ τὴν πίκρα ποὺ γεύεται κανεὶς μὲ χαρὰ γιὰ τὸν Χριστὸ ποὺ πικράθηκε, γιὰ νὰ μᾶς σώση. Ὁ Χριστιανὸς πρέπει νὰ χαίρεται ἰδιαίτερα, ὅταν τὸν βρίσκη κάποια δοκιμασία, χωρὶ νὰ ἔχη δώσει ὁ ἴδιος ἀφορμή.
Λέμε καμμιὰ φορὰ στὸν Θεό: «Θεέ μου, δὲν ξέρω τί θὰ κάνης, ἐν λευκῷ σοῦ παραδίδω τὸν ἑαυτό μου, γιὰ νὰ τὸν κάνης ἄνθρωπο». Ὁπότε καὶ ὁ Θεὸς παέι νὰ μὲ κάνη ὄχι μόνον ἄνθρωπο ἀλλὰ ὑπεράνθρωπο καὶ ἀφήνει τὸν διάβολο νὰ’ ρθῆ νὰ μὲ πειράξη καὶ νὰ μὲ ταλαιπωρήση.

Ανάσταση συγνώμη αγάπη

Όλα βοούν: Αληθώς Ανέστη ο Χριστός.
Τώρα από παντού εκχέεται έλεος.
Από παντού ανατέλει συγνώμη.
Γιατί Ανάσταση και συγνώμη πάνε μαζί.
Δεν υπάρχει το ένα χωρίς το άλλο.
Δεν γίνεται να πιστεύω στην Ανάσταση και να μην σου συγχωρώ τα πάντα!
Δεν γίνεται να πιστεύεις στην Ανάσταση και να μην μου συγχωρείς τα πάντα!
Αυτός που δεν συγχωρεί, δεν αγαπάει.
Και αυτός που δεν αγαπάει, δεν ανήκει στους ζώντες.
Είναι ήδη νεκρός !
Έχει ήδη πεθάνει τον αμετάκλητο θάνατο, τον χωρίς λυτρωμό.
Και δεν ευθύνεται η φυση μας γι' αυτό, γιατί η φύση μας είναι αθάνατη.
Ευθύνεται όμως η θέλησή μας, η επιλογή μας να χωριστούμε από τον αδελφό, δηλαδή να χωριστούμε από τον Θεό !
Ο Θεός αγάπη εστί! και η αγάπη -ακούς;- δεν δύναται να μην συγχωρήσει!
Η αγάπη -ακούς;- δεν δυναται να μην αναστηθεί !
Η αγάπη δεν μπορεί, δεν δύναται να μην μας αναστήσει !

απόσπασμα από το βιβλίο Αντίδωρο
της Μαρίας Μουρζά
εκδόσεις Άθως

Γέροντας Παϊσιος: Που να βρούμε παρηγοριά…

“Δεν θυμάμαι μέρα να μην έχει παρηγοριά θεϊκή. Διακοπές γίνονται μερικές φορές και τότε νιώθω άσχημα, και έτσι μπορώ να καταλάβω πόσο άσχημα ζουν οι περισσότεροι άνθρωποι που είναι απαρηγόρητοι, γιατί είναι απομακρυσμένοι από τον Θεό.

Όσο απομακρύνεται κανείς από τον Θεό, τόσο πιο δύσκολα γίνονται τα πράγματα. Μπορεί να μην έχει κανείς τίποτα, άμα έχη τον Θεό, δεν θέλει τίποτε! Αυτό είναι! Ενώ, αν τα έχη όλα, άμα δεν έχη τον Θεό, είναι μέσα του βασανισμένος. Γι΄αυτό, όσο μπορεί κανείς, να πλησιάση τον Θεό. Μόνο κοντά στον Θεό βρίσκει κανείς την πραγματική και αιώνια χαρά. Φαρμάκι γευόμαστε, όταν ζούμε μακριά από τον γλυκύ Ιησού.

Όταν ο άνθρωπος από παλιάνθρωπος γίνη άνθρωπος, βασιλόπουλο, τρέφεται με την θεία ηδονή, με την ουράνια γλυκύτητα, και νιώθει την παραδεισένια αγαλλίαση, αισθάνεται από ΄δω ένα μέρος της χαράς του Παραδείσου. Από την μικρή παραδεισένια χαρά καθημερινά προχωράει στην μεγαλύτερη και αναρωτιέται αν υπάρχη κάτι ανώτερο στον Παράδεισο από αυτό που ζή εδώ.

Όχι μόνο δεν πρέπει να κατακρίνει κανείς από υπόνοιες, μα ούτε καν να δίνει πίστη σ’ αυτές.

Του αγίου Μαξίμου

Εκείνος που ασχολείται με τις αμαρτίες των άλλων ή και από υπόνοιες (μόνο) κατακρίνει τον αδελφό του, ακόμα δεν έκανε αρχή στη μετάνοια , ούτε εξετάζει να βρει τις δικές του αμαρτίες, που είναι πράγματι πιο βαρειές κι από τ’ ασήκωτο μολύβι. Ούτε κατάλαβε ακόμα, από ποιά αιτία ο άνθρωπος γίνεται αναίσθητος, «αγαπά ματαιότητα και ζητεί ψεύδος» (πρβλ. Ψαλμ. 4:3). Γι’ αυτό ,σαν άνθρωπος χωρίς μυαλό που βαδίζει στο σκοτάδι, παραβλέπει τις αμαρτίες του και αφήνει τη φαντασία του ν’ ασχολείται με τις αμαρτίες των άλλων, είτε αυτές είναι πραγματικές είτε υποθετικές, από υπόνοια.

Του αββά Ισαάκ

Αδελφέ, αν θέλεις να πάρεις κάτι που το έχεις ανάγκη, μη βαρυγγωμήσεις εναντίον του αδελφού σου, μονολογώντας: «Γιατί δεν σκέφτηκε να μου το δώσει μόνος του;». Αλλά με (αδελφικό) θάρρος και με απλότητα πες του: «Κάνε αγάπη και δώσε μου αυτό το πράγμα, γιατί το χρειάζομαι». Αυτή είναι η αγία αγνότητα της καρδιάς. Αν πάλι δεν του το πεις (τίποτα φανερό, αλλ’ αγανακτήσεις (εσωτερικά εναντίον του) και τον κατακρίνεις μέσα στην καρδιά σου, τότε αμαρτάνεις.

ἀγρυπνία ἀφιερωμένη στὴν Παναγία «Ἄξιόν ἐστί»

Τὴν προσεχῆ Τετάρτη 13 Ἰουνίου, ἀντὶ τῆς καθιερωμένης Συνάξεως τῶν Νέων, θὰ τελεσθεῖ στὸ Ἱερὸ Μετόχι τῆς Μονῆς Γρηγορίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους στὸν Κου­βαρᾶ, ἀγρυπνία ἀφιερωμένη στὴν Παναγία «Ἄξιόν ἐστί», κατὰ τὴν τάξη τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ἡ Ἀγρυπνία στὴν ὁποία θὰ ψάλλει βυζαντινὸς χορὸς νέων, θὰ ἀρχίσει στὶς 8:00 μ.μ. μὲ τὴν ἀνάγνωση τοῦ Ἀποδείπνου, θὰ ἀκο­λου­θήσει ἡ θυμίαση τοῦ ναοῦ καὶ ὁ Ἑσπερινὸς μὲ λιτή. Γύρω στὶς 10:15 μ.μ., θὰ ἀρχίσει ὁ Ὄρθρος μετὰ πολυελαίων καὶ στὴ συνέχεια ἡ Θεία Λειτουργία. Πέρας τῆς Ἀγρυ­πνίας 1:15 π.μ. τῆς Πέμπτης 14 Ἰουνίου.

Στὴν Ἀγρυπνία προτρέπονται νὰ συμμετάσχουν ὅσοι προσέρχονται στὶς Συνάξεις τῶν Νέων καὶ νὰ προσευχηθοῦν κατὰ τὸ πνεῦμα τῆς Ἐγκυκλίου, τὴν ὁποία ἐξέδωσε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης μας τὴν Κυριακὴ τῆς Πεντηκοστῆς.

Γέροντες Γαβριήλ εκ Καρυών και Ευθυμίος εκ Καψάλας για την παρούσα κατάσταση της Ελλάδος

πηγή: ανώνυμος σε φόρουμ

Εχθές γύρισα από το Άγιο Όρος και με πολύ ταπείνωση θέλω να σας μεταφέρω κάποια πραγματάκια που θεώρησα σημαντικά, να τα μοιραστώ μαζί σας.
Μίλησα με αρκετούς γέροντες αλλά και λαϊκούς.

Το κυριότερο όμως που θα ήθελα να σας μεταφέρω είναι αυτά που μου είπαν ο
Γέροντας Γαβριήλ από τις Καρυές και ο Γέροντας Ευθύμιος από την Καψάλα.

Να μην απελπιζόμαστε και να έχουμε δύναμη.
Ο Θεός αγαπάει πολύ την Ελλάδα μας.

Θα δυσκολευτούμε λίγο αλλά θα είναι παροδικό.
Να είμαστε κοντά στον Χριστό και στην Εκκλησία να έχουμε μετάνοια και να κάνουμε προσευχή.
Όσοι δεν έχετε πνευματικό μην καθυστερείτε άλλο.
Όσοι έχετε δυνατότητα να ασχοληθείτε με την γη να το κάνετε(έστω και έναν κήπο) και όσοι είστε στις πόλεις και δεν έχετε αυτή την δυνατότητα, να κάνετε μικρά παρτέρια στα μπαλκόνια σας.

Να κρατάμε δικούς μας σπόρους όχι υβρίδια.
Να έχετε προμήθειες αλλά όχι υπερβολές.
Συνεχίζουμε την ζωή μας κανονικά, με αισιοδοξία, με τον τρόπο που μπορούμε ο καθένας και τον Χριστό οδηγό μας.
Ότι γίνεται, γίνεται για το καλό μας.
Να εκκλησιάζεστε όσο μπορείτε,να εξομολογείστε,να κοινωνάτε,να παίρνετε δύναμη από τον πνευματικό σας και να δίνετε δύναμη και αισιοδοξία σε όσους απελπίζονται.
Μετάνοια να έχουμε,ταπείνωση και όλα θα πάνε καλά αδέλφια.

Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ: «Πώς και πότε κάνουμε το σταυρό μας »

Πολλοί κάνουν τον Σταυρό τους συνέχεια, άλλοι καθόλου, άλλοι με τόση βιασύνη πού μοιάζει με παίξιμο λαϊκού οργάνου. Ο Τίμιος Σταυρός πρέπει να χαράσσεται κανονικά, χωρίς βιασύνη με τα τρία δάκτυλα (μέγας, λιχανός, μέσος) ενωμένα καλώς εις τύπον της Παναγίας Τριάδος, καί τα άλλα δύο (παράμεσος, μικρός) μέσα στην παλάμη, είς τύπον των δύο φύσεων του Κυρίου μας. Φέρομε τα τρία δάκτυλα στο μέτωπο, κατόπιν στην κοιλιά, μετά στον δεξιόν ώμο καί είτα στον αριστερό, κάνοντας συγχρόνως μικρή υπόκλιση της κεφαλής.

1.       Χαράσσομε τον Τίμιο Σταυρό στο μέτωπο: ήγουν στην κεφαλή γιατί Χριστός εστίν η κεφαλή της Εκκλησίας καί δια να μας φωτίσει τον νουν.

2.       Στήν κοιλιά γιατί ομολογούμε ότι ο Χριστός μας κατήλθεν έως Άδου ταμείων δια να σώσει τους απ’ αιώνος κεκοιμημένους, δια να μας λυτρώσει από τα πάθη της γαστρός καί των υπογαστρίων. 

3.       Στόν δεξιό ώμο γιατί ο Χριστός μας κάθηται εκ δεξιών του Πατρός καί διότι «προωρώμην τον Κύριον ενώπιον μου δια παντός, ότι εκ δεξιών μου εστίν, ίνα μη σαλευθώ» (Δαβίδ).  

4.       Τέλος εις τον αριστερόν ώμο, στο μέρος της καρδιάς διότι δια της Σταυρικής θυσίας του Κυρίου καθαιρόμεθα εκ των πονηριών αυτής, αλλά καί προασπιζόμεθα εκ των εφόδων του εχθρού, του διαβόλου δηλονότι, που εξ αριστερών προσπαθεί να μας υποσκελίσει.

Κάνουμε το σταυρό μας:

Αγιος Λουκας Αρχιεπισκοπος Συμφερουπολεως Και Κριμαιας (1877 - 1961)

Ο Άγιος αρχιεπίσκοπος Λουκάς, κατά κόσμον Βαλεντίν του Φέλιξ Βόινο - Γιασενέτσκι, γεννήθηκε στις 14/27 Απριλίου 1877 μ.Χ. στο Κέρτς της χερσονήσου της Κριμαίας. Το οικογενειακό περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγάλωσε ήταν ιδιόμορφο καθώς ο πατέρας του ήταν Ρωμαιοκαθολικός ενώ η μητέρα του, αν και ορθόδοξη, περιοριζόταν σε καλές πράξεις χωρίς να συμμετέχει ενεργά στη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας. Πολύ νωρίς μετακομίζουν στο Κίεβο. Στο Κίεβο ο Βαλεντίν αποφασίζει να σπουδάσει Ιατρική. Παίρνει το πτυχίο του το 1903 μ.Χ. και παρακολουθεί μαθήματα οφθαλμολογίας. Το 1904 μ.Χ., με το ξέσπασμα του Ρωσο - Ιαπωνικού πολέμου, βρέθηκε στην Άπω Ανατολή, όπου εργάστηκε ως χειρουργός με μεγάλη επιτυχία. Εκεί συναντήθηκε και με την Άννα Βασιλίεβνα Λάνσκαγια, τη μέλλουσα σύζυγό του, με την οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά. Μετά το τέλος του πολέμου εργάζεται σε διάφορα επαρχιακά νοσοκομεία. Οι επιτυχίες του είναι τόσες πολλές που η φήμη του εξαπλώνεται γρήγορα και ασθενείς καταφθάνουν από παντού.

Πατρικές νουθεσίες Γέροντος Πορφυρίου

«Σήμερα οι άνθρωποι ζητούν να τους αγαπήσουν και γι' αυτό αποτυγχάνουν. Το σωστό είναι να μην ενδιαφέρεσαι αν σε αγαπούν, αλλά αν εσύ αγαπάς τον Χριστό και τους ανθρώπους. Μόνο έτσι γεμίζει η ψυχή». 

«Όταν αγαπάμε, νομίζουμε, ότι προσφέρουμε στους άλλους, ενώ στην πραγματικότητα προσφέρουμε πρώτα στον εαυτό μας. Η αγάπη χρειάζεται θυσίες. Να θυσιάζουμε ταπεινά κάτι δικό μας, που στην πραγματικότητα είναι του Θεού». 

  «Πολλοί λένε ότι η χριστιανική ζωή είναι δυσάρεστη και δύσκολη, εγώ λέω ότι είναι ευχάριστη και εύκολη, αλλά απαιτεί δύο προϋποθέσεις: Ταπείνωση και αγάπη».

  «Όταν αγαπούμε τον Χριστό, τα αμαρτωλά μας πάθη υποχωρούν μόνα τους, χάνουν την δύναμη τους, μπροστά στην δύναμη της αγάπης. Όταν ξημερώση και φωτίση το δωμάτιο μας αυτός ο ήλιος, το σκοτάδι φεύγει, δεν μπορεί να μείνει».

 «Αν έρθει η χάρις του Θεού, όλοι και όλα αλλάζουν, έλα όμως που, για να έρθει, χρειάζεται πρώτα να ταπεινωθούμε;»

ανακοίνωση ιεράς αγρυπνίας

Την Τετάρτη 13 Ιουνίου αντί σύναξης της Κοινότητας Νέων, θα τελεστεί ιερά αγρυπνία από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κ. Νικόλαο στο μετόχι της ιεράς μονής Οσίου Γρηγορίου στον Κουβαρά. Η ιερά αγρυπνία θα αρχίσει  στις 8 το βράδυ της Τετάρτης και θα τελειώσει περίπου στις 1 και 15 . Η αγρυπνία θα είναι αφιερωμένη στην Παναγία «Ἄξιόν ἐστί» .

Τί γιορτάζουμε την Κυριακή των Αγίων Πάντων: (με εξήγηση της εικόνας)

Στην εικόνα παριστάνεται η σύναξη των Αγίων Πάντων, θέμα που αποτελεί τμήμα της Δευτέρας Παρουσίας και έχει καθιερωθεί ήδη από το 15ο αιώνα.

Το άνω τμήμα το καταλαμβάνει σε κυκλική διάταξη η δόξα του Χριστού στο κέντρο, και γύρω οι χοροί των δικαίων. Η Ετοιμασία του θρόνου βρίσκεται πάνω από τη δόξα και οι δύο προφήτες Δαβίδ και Σολομών γονατιστοί με ανοιχτά ειλητάρια. Κάτω εικονίζεται ο παράδεισος, τοπίο ειδυλλιακό με δένδρα και άνθη, και οι προπάτορες Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ καθισμένοι σε θρόνους. Μεταξύ τους παρεμβάλλεται ο ληστής, ντυμένος μόνο με περίζωμα και κρατώντας το σταυρό.

 ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΟΜΙΛΙΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΠΑΛΑΜΑ

Πραγματικά είναι θαυμαστός ο Θεός μέσα στους αγίους του. Γιατί όταν κανείς αναλογισθεί τους υπερφυσικούς αγώνες των μαρτύρων, πως με ασθενή σάρκα καταντρόπιασαν τον ισχυρό στη κακία, πως έμειναν αναίσθητοι στις οδύνες και στα τραύματα, καθώς αγωνίζονταν με σώματα προς φωτιά, προς το ξίφος, προς ποικίλα και θανατηφόρα είδη βασάνων και αντιπαρατάσσονταν με καρτερία, ενώ τους έκοβαν τις σάρκες, τους διάλυαν τους αρμούς και τους συνέτριβαν τα οστά, όμως διαφύλαξαν την ομολογία της πίστεως στο Χριστό σώα και αδιάσπαστη, ακεραία και ακλόνητη, που γι’ αυτό τους χαρίσθηκε και η αναντίρρητη σοφία του Πνεύματος και η δύναμη των θαυμάτων.
Όταν κανείς αναλογισθεί επίσης την υπομονή των οσίων, πως υπέφεραν με τη θέλησή τους σαν ασώματοι τις πολυήμερες ασιτίες, τις αγρυπνίες, τις άλλες ποικίλες κακώσεις του σώματος, και αντιτάχθηκαν έως το τέλος προς τα πονηρά πάθη, προς τα τόσα είδη αμαρτίας, προς τον εσωτερικό μας αόρατο πόλεμο, προς τις αρχές και εξουσίες, ενω έλειωναν και αχρηστεύονταν εξωτερικά, αλλά ανανεώνονταν και εθεώνονταν εσωτερικά από εκείνον που τους έδωσε τα χαρίσματα των θεραπειών και δυνάμεων.
Όταν λάβει αυτά κανείς υπ’ όψη του και επι πλέον εννοήσει ότι υπερβαίνουν τη φύση μας, θαυμάζει και δοξάζει το Θεό που έδωσε σ’ αυτούς τη τόση άφθονη χάρη και δύναμη. Γιατί αν και είχαν αγαθή και καλή προαίρεση, χωρίς τη δύναμη του Θεού δεν θα κατώρθωναν να υπερβούν τη φύση και έχοντας σώμα, να κατανικήσουν τον ασώματο εχθρό. Γι’ αυτό και ο ψαλμωδός προφήτης, αφού είπε: <<Θαυμαστός είναι ο Θεός μέσα στους αγίους αυτού>>, πρόσθεσε: <<αυτός θα δώσει δύναμη και κραταίωση στο λαό του>>. (Ψαλμ. 67,36).
Απολαύουν δε τη χάρη του Θεού, όχι όλοι γενικά, αλλά όσοι έχουν αγαθή προαίρεση και επιδεικνύουν με έργα την προς το Θεό αγάπη και πίστη. Αυτό φανερώνεται στο ευαγγέλιο που λέγει: <<όποιος ομολογήσει σ’ εμένα εμπρός στους ανθρώπους, θα ομολογήσω και εγώ σ’ αυτόν εμπρός στο Πατέρα μου στους ουρανούς>> (Ματθ. 10,32).
Δεν είπε ”όποιος με ομολογήσει εμπρός στους ανθρώπους”, αλλά ”όποιος ομολογήσει μέσα σ’ εμένα” με την έννοια ότι μπορεί να προβάλει με παρρησία την ευσέβεια, δι’ εκείνου και δια της βοηθείας εκείνου. Έτσι πάλι ”θα ομολογήσω κι’ εγώ” και δεν είπε ”αυτόν” αλλά ”μέσα σ’ αυτόν”, δηλαδή δια της αγαθής αντιστάσεως και υπομονής.
Αυτό δηλώνει την αδιάσπαστη συνάφεια του Θεού πρός τους ομολογούντας, αν και είναι δούλοι Θεού.
Αντίθετα <<όποιος με αρνηθεί εμπρός στους ανθρώπους, θα τον αρνηθώ και εγώ εμπρός στο Πατέρα μου στους ουρανούς>>.
Δεν είπε εδώ ”όποιος αρνηθεί μέσα σε μένα”, γιατί;
Διότι ο αρνούμενος αρνείται το Θεό αν στερηθεί τη Θεϊκή βοήθεια. Γιατί δε εγκαταλείφθηκε και έμεινε έρημος του Θεού; Επειδή αυτός πρώτα πρόλαβε και τον εγκατέλειψε, αφού αγάπησε τα πρόσκαιρα και γήϊνα πράγματα περισσότερο, παρά τα επαγγελμένα από το Θεό ουράνια και αιώνια αγαθά.

Περί ελπίδος - Άγιος Νεκτάριος

Η ελπίδα τονώνει τις καρδιές και τις αναδεικνύει ισχυρές και αντρείες για να αντιμετωπίσουν τις συμφορές. Η ελπίδα στο Θεό, δίνει ζωή σ’ αυτόν που ήδη έχει αποκάμει από την κούραση και με νέες δυνάμεις αναζωογονεί τα καταπονημένα νεύρα του. Η ελπίδα στο Θεό απομακρύνει τη μαύρη και φρικτή απελπισία και αποσπά το Θείο Έλεος και τη σωτηρία. Η ελπίδα στο Θεό λυτρώνει αυτούς που έπεσαν στην αμαρτία, ανορθώνει τους πληγωμένους.

Αυτή λύνει τα δεσμά τον αιχμαλωτισμένων.

Η ελπίδα καταυγάζει σαν τη ροδαυγή στο ηθικό στερέωμα και φωτίζει τις σκοτεινιασμένες από τη μαυρίλα ημέρες της θλιμμένης ψυχής και καρδιάς, ρίχνει βάλσαμο παρηγοριάς στα τραύματα της καρδιάς που πενθεί.

Είναι μία ευκαιρία

Είναι μία ευκαιρία - Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης

Δικαιολογημένα το θέμα των ημερών μας είναι η σοβαρή οικονομική κρίση που διέρχεται η πατρίδα μας. Γι' αυτό υπάρχει μεγάλη ανασφάλεια, ανησυχία, αγωνία, αγανάκτηση, σύγχυση, φόβος και άγχος. Οι καιροί είναι πράγματι χαλεποί. Σ' αυτή την κατάσταση καλούνται οι χριστιανοί να δώσουν τη μαρτυρία και ομολογία τους. Καταρρέουν κάστρα σαν πύργοι στην άμμο.

Παγιδεύονται πλούσιοι, δημιουργούνται πολλά προβλήματα, ανατρέπονται ισορροπίες, γεννιούνται εκμεταλλεύσεις, πονηρές επιθυμίες. Αυξάνεται η ανεργία, η αβεβαιότητα, η εγκληματικότητα, η παρανομία και η φτώχεια. Όλα αυτά φανερώνουν καθαρά την πνευματική νωθρότητα και πενία πολλών. Μακάρι το ισχυρό αυτό τσουνάμι να δημιουργήσει έγερση από τον λήθαργο, σεισμό προς εγρήγορση, ρωγμές προς επίγνωση, τομές για υπεύθυνες αποφάσεις. Είναι ανάγκη να επανέλθει σύντομα η λησμονημένη αισιοδοξία, η κρυμμένη ελπίδα, η χαμένη χαρά και η ποθητή ειρήνη.

Πίσω από τον ανθρώπινο πόνο, την πικρή δοκιμασία, την κουραστική στενοχώρια και τη φοβερή θλίψη κρύβεται το φιλόστοργο μάτι του Θεού. Η αφύπνιση από τη ζωή της ύλης, της ηδονής, της καλοπέρασης και του ατομισμού θα φέρει τον άνθρωπο στην πνευματική ενατένιση, την ορθή όραση, την εγνωσμένη μελέτη, στην απομάκρυνση του θολού άγχους. Ο άνθρωπος έχει πολλές και άγνωστες εσωτερικές δυνάμεις. Μη λυγίζει εύκολα, μη πέφτει απερίσκεπτα, μη μένει κάτω, μη κυριεύεται από την απόγνωση. Μάλιστα δεν νοείται χριστιανός απογοητευμένος, ανυπόμονος, ανέλπιδος, κακομοίρης, κατσούφης και αγνώμων.

«ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΘΑΝΑΤΟΙ»

 Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς

Οι άνθρωποι καταδίκασαν το Θεό σε θάνατο, ο Θεός όμως δια της αναστάσεώς  Του «καταδικάζει» τους ανθρώπους σε αθανασία.  Για τα χτυπήματα τους ανταποδίδει τους εναγκαλισμούς, για τις ύβρεις τις ευλογίες, για τον θάνατο την αθανασία.  

         Ποτέ δεν έδειξαν οι άνθρωποι τόσο μίσος για το Θεό, όσο όταν τον σταύρωσαν, και ποτέ δεν έδειξε  ο Θεός τόση αγάπη προς τους ανθρώπους, όση όταν ανέστη.

         Οι άνθρωποι θέλησαν να καταστήσουν τον Θεό θνητό, αλλά ο Θεός δια της αναστάσεώς Του κατέστησε τους ανθρώπους αθάνατους.    

         Προ της αναστάσεως ο θάνατος ήταν φοβερός για τον άνθρωπο, από δε της αναστάσεως του Κυρίου, γίνεται  ο άνθρωπος  φοβερός για τον θάνατο. Μέχρι της αναστάσεως του Θεανθρώπου Χριστού ο θάνατος ήταν η δεύτερη φύση του ανθρώπου, η πρώτη ήταν η ζωή, και ο θάνατος η δεύτερη.

         Ο άνθρωπος είχε συνηθίσει τον θάνατο σαν κάτι το φυσικό. Αλλά με την ανάσταση Του ο Κύριος άλλαξε τα πάντα: ή αθανασία έγινε η δεύτερη φύση του ανθρώπου, έγινε κάτι το φυσικό και το αφύσικο κατέστη ο θάνατος.

Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς: Μην παροργίζουμε τη φιλανθρωπία του Θεού

Αδελφοί μου, αμαρτήσαμε και στη συνέχεια εξαγνιστήκαμε. Προσβάλαμε τον Παντοδύναμο Θεό μας, και γι’ αυτό τιμωρηθήκαμε. Σπιλώσαμε τις ψυχές μας και ξεπλύναμε την κάθε αμαρτία μας, με το αίμα 
και τα δάκρυά μας. Ποδοπατήσαμε το καθετί, που ήταν ιερό για τους πατέρες μας, και γι’ αυτό στη συνέχεια ποδοπατηθήκαμε εμείς οι ίδιοι.

Η καταστροφή μας ήταν αναμενόμενη αφού τα σχολεία μας ήταν χωρίς πίστη στο Θεό, οι πολιτικοί μας δεν ήταν έντιμοι, ο στρατός μας δεν είχε πατριωτισμό και οι κυβερνήτες μας δεν είχαν την ευλογία του Θεού. Έτσι καταστράφηκαν τα σχολεία, ο στρατός και όλο το κράτος μας.

Είκοσι χρόνια [τα χρόνια μεταξύ των δύο παγκόσμιων πολέμων] 

Δέν πρέπει ν` ἀδιαφοροῦμε γιά τήν πολιτική κατάσταση

Τοῦ Ἱερομάρτυρος Ἀνδρονίκου Ἀρχιεπισκόπου Πέρμ

Κανείς ἄς μήν ἀκούει τούς λαοπλάνους, ποῦ ὑποστηρίζουν ὅτι γιά τόν χριστιανό εἶναι ἐντελῶς ἀδιάφορο τό πολιτικό σύστημα. Ὄχι! Ἐμεῖς οἱ χριστιανοί, ὅπως ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ζοῦμε σ΄ αὐτόν τόν κόσμο, ἀπό τόν ὅποιο δέν μποροῦμε νά φύγουμε παρά μόνο ὅταν τό θελήσει ὁ Πλάστης μας. Δέν πρέπει, λοιπόν, ν` ἀδιαφοροῦμε γιά τήν πολιτική κατάσταση, καθώς ἕνα καθεστώς ἤ ἕνα πολίτευμα ἤ μία κρατική ἐξουσία μπορεῖ εἴτε νά διευκολύνει τό ἔργο τῆς σωτηρίας μας εἴτε νά τό δυσχεραίνει εἴτε ἀκόμα καί νά τό ἐμποδίζει μέ θανάσιμους διωγμούς... Ἔτσι, ἔχουμε τήν ὑποχρέωση νά ἐξετάσουμε τό παλαιό πολιτικό σύστημα, ποῦ ὑπάρχει ὡς τώρα, καί τό νέο, ποῦ μᾶς προτείνουν, γιά νά διαπιστώσουμε ποιό ἀπό τά δύο συμβάλλει περισσότερο στήν ἐπίτευξη τοῦ προορισμοῦ τῆς ζωῆς μας. Κάτω ἄπ αὐτό τό πρίσμα πρέπει νά ἐξετάζει ὁ χριστιανός ὅλα τά ἐγκόσμια πράγματα, ἕνα ἀπό τά ὁποία εἶναι καί τό πολιτικό σύστημα...

Σ' ὅλους εἶναι γνωστό, τόσο ἀπό ἄλλες χῶρες παλαιότερα ὅσο καί ἀπό τή δική μας τώρα, τί γίνεται κατά τίς περιόδους τῶν ἐκλογῶν: Θυσιάζονται τά πάντα -ἡ πίστη, ἡ πατρίδα, ἡ οἰκογένεια- στόν βωμό τῆς νίκης ἑνός κόμματος, ὁποιουδήποτε κόμματος. Τρία μόνο χρόνια ἔχουν περάσει ἀπό...

Του Οσίου πατρός ημών Γρηγορίου του παλαμά

Ομιλία εις την κατά την Πεντηκοστήν τελεσθείσαν φανέρωσιν και διανομήν του Θείου Πνεύματος


Πριν από λίγον καιρό, είδαμε τον Χριστό με τους μεγάλους της πίστεως οφθαλμούς, ν’ αναλαμβάνεται, όχι λιγώτερο από τους καταξιωθέντας να τον ιδούν με τα μάτια τους, και δεν υστερήσαμε καθόλου σε μακαριότητα από εκείνους. Διότι ο Κύριος είπε: είναι «μακάριοι εκείνοι που επίστευσαν χωρίς να ιδούν». Αυτοί δε είναι οι πληροφορηθέντες με την ακοή και βλέποντες δια πίστεως. Είδαμε λοιπόν πριν από λίγον καιρό, τον Χριστό να σηκώνεται από τη γη με το σώμα του, τώρα δε δια του αγίου Πνεύματος, που εστάλθηκε από αυτόν στους μαθητάς, βλέπομε έως πού έφθασε ο Χριστός που αναλήφθηκε και σε ποιο αξίωμα αναβίβασε τη φύσι μας που ανέλαβε. Βέβαια οπωσδήποτε ανέβηκε εκεί, από όπου κατέβηκε το Πνεύμα, σταλμένο από αυτόν. Από πού δε κατέβηκε το Πνεύμα, δεικνύει αυτός που ομιλεί δια του προφήτου Ιωήλ: «θα εκχύσω από το Πνεύμα μου σε κάθε σάρκα», και προς τον οποίον λέγει ο Δαβίδ: «θα εξαποστείλης το Πνεύμα σου, και θα κτισθούν, και θ’ ανακαινίσης την επιφάνεια της γης». Επομένως, ο Χριστός, όταν αναλήφθηκε, ανέβηκε προς τον ύψιστο Πατέρα και έφθασε προς αυτόν τον πατρικό κόλπο, από όπου ήλθε και το Πνεύμα. Και συνεπώς, αναδείχθηκε κοινωνός ακόμη και κατά το ανθρώπινο συστατικό του αξιώματος του Πατρός, αποστέλλοντας και αυτός πλέον το εξ ουρανού από τον Πατέρα ερχόμενο και στελλόμενο Πνεύμα. Αλλά να μη νομίση κανείς ότι το άγιο Πνεύμα είναι άμοιρο αυτού του αξιώματος, με το να ακούη ότι αποστέλλεται από τον Πατέρα και τον Υιό. Διότι αυτό δεν είναι απλώς από τα αποστελλόμενα, αλλά και από τα αποστέλλοντα και συνευδοκούντα.
Δεικνύει δε και τούτο σαφώς αυτός που δια του προφήτου λέγει: «εγώ εθεμελίωσα τη γη με τα χέρια μου και άπλωσα τον ουρανό, και τώρα ο Κύριος απέστειλε εμέ και το Πνεύμα του», και ο Χριστός που λέγει πάλι δια του ιδίου προφήτου: «Πνεύμα Κυρίου ήλθε επάνω σ’ εμέ, με το οποίο με έχρισε, με έστειλε να ευαγγελισθώ στους πτωχούς». Επομένως, το άγιο Πνεύμα δεν αποστέλλεται μόνο, αλλά και αποστέλλει τον από τον Πατέρα αποστελλόμενο Υιό, από τον οποίο δεικνύεται συμφυές και ομοδύναμο και συνεργό και ομότιμο με τον Πατέρα και Υιό. Με την ευδοκία του Πατρός λοιπόν και την συνέργεια του αγίου Πνεύματος από άφατο πέλαγος φιλανθρωπίας ο μονογενής του Θεού, κλίνας ουρανούς και καταβάς από άνω, φανείς επάνω στη γη κατά τον τρόπο μας και συναναστραφείς με μας, έπραξε κι εδίδαξε θαυμαστά και μεγάλα, υψηλά και πραγματικά θεοπρεπή, και για τους πειθαρχούντας σ’ αυτόν θεουργά και σωτήρια…

Εγκύκλιος του Μητροπολίτη μας Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικολάου

Πέρασε η κατανυκτική περίοδος του Τριωδίου, γιορτάσαμε το Πάσχα και την Ανάσταση του Κυρίου και ήδη ολοκληρώνεται και το Πεντηκοστάριο. Γιορτές γεμάτες νόημα, ευκαιρίες πλημμυρισμένες από επαγγελίες χαράς και ελπίδας, χαραγμένες από αλήθεια και προοπτική πνευματικής ελευθερίας.
Αλήθειες όπως η ψηλάφηση του Θεού από τον Θωμά, η θέα του Αναστάντος από τις Μυροφόρες, η συνάντησή Του με τους μαθητές, η συνομιλία και η φανέρωσή Του με τους δύο προς Εμμαούς, η έκχυση του Αγίου Πνεύματος που γιορτάζουμε σήμερα, προσφέρονται όχι για να τις ακούσουμε ως ιστορικές περιγραφές, ούτε για να τις παραδεχθούμε ως θρησκευτικά ιδεολογήματα, αλλά για να τις πιστεύσουμε και να διηθήσουν όλες τις λεπτομέρειες της ζωής μας.
Αυτός είναι ο κόσμος του Θεού που η Εκκλησία μας προτείνει για τον καθένα μας χωριστά και για όλους μαζί ως κοινωνία και ως οικουμένη.
Δίπλα σε αυτήν την πρόταση ζωής και ήθους στέκεται η θλιβερή εμπειρία της κοσμικής πραγματικότητος, όπως τη ζούμε στις μέρες μας. Μια κατάσταση χωρίς όραμα, χωρίς ελπίδα, χωρίς φως.
Η ανθρώπινη αποτυχία σε όλη της την έκταση. Το οικονομικό σύστημα σε κατάρρευση. Το Ευρωπαϊκό όραμα μετατράπηκε σε εφιαλτικό όνειρο.
Οι πολιτικές υποχέσεις μεταμφιέστηκαν σε ανόητα ψέματα, ακατανόητα επιχειρήματα και αδικαιολόγητες επιλογές. Ένας κόσμος δίχως τόλμη και ηρωϊσμό, δίχως εξυπνάδα και πρωτοτυπία, δίχως ποιότητα και πειστικότητα, δίχως πνεύμα και ζωή.

Πρόγραμμα Ιερών Ακολουθιών Σεβασμιοτάτου Ιουνίου

2/6 Σα Ἑσπερινὸς (6:00 μ.μ.) Ἱ. Μ. Ἁγ. Τριάδος Κορωπίου

3/6 Κυ Πεντηκοστὴ (7:30 π.μ.) Ἅγ. Τρύφων Παλλήνης

10/6 Κυ Ἁγίων Πάντων (7:30 π.μ.) Ἅγ. Πάντες Κορωπίου

17/6 Κυ Ὄρθρος- Θ. Λειτουργία (7:30 π.μ.) Ἀνάληψις, Ντράφι

Όταν καλοπερνάς στη γη, κάτι δεν πάει καλά με τον εαυτό σου

Παρά τα φαινόμενα και την αναξιότητα των μοναχών και κληρικών, η Εκκλησία είναι ακένωτη πηγή θαυμάτων.

Παίρνει νερό και το κάνει Αγιασμό• παίρνει ψωμί και κρασί και το κάνει Θεία Ευχαριστία• παίρνει τον άνθρωπο χώμα και τον κάνει Θεό! Αλλά τα θαύματα πολλοί δεν τα βλέπουν. Γιατί, αν τα έβλεπαν, δεν θα περιφρονούσαν ή μισούσαν την Εκκλησία του Χριστού, αλλά θα την αγαπούσαν, θα την τιμούσαν και δεν θα μιλούσαν γι' αυτή με περιφρόνηση, όπως μιλούν.
Ο χριστιανός έχει προορισμό να σηκώνει βαρύ σταυρό στη ζωή του. Είναι δύσκολο πράγμα να λες ότι πιστεύεις στον Κύριο και καλοπερνάς σ' αυτήν εδώ τη ζωή. Γιατί, όταν καλοπερνάς στη γη, κάτι δεν πάει καλά με τον εαυτό σου, ενδιαφέρεσαι για το χρυσάφι της γης και όχι για τους θησαυρούς του ουρανού. Αλλά όταν σκέφτεσαι έτσι, βρίσκεσαι μακριά από το θέλημα του Θεού. Χριστιανική ζωή και καλοπέραση δεν πηγαίνουν μαζί, είναι διαφορετικά πράγματα.