Όταν ξημέρωσε, μαζεύτηκαν όλοι οι κληρικοί, με επικεφαλής τον Μέγα Αθανάσιο, καθώς και πλήθος χριστιανών της πόλης. Κάθισαν γύρω του οι άρχοντες και ο αρχιεπίσκοπος, που ήταν καταλυπημένος για την αναχώρηση του οσίου. Ο πυρετός τον είχε καταβάλει.
Κάποια στιγμή ρωτάει ο μακάριος Αθανάσιος τον όσιο:
-Άραγε, πάτερ, ωφελεί τον άνθρωπο η αρρώστια ή όχι;
-Ναι, δέσποτα. Όπως το χρυσάφι που μπαίνει στη φωτιά καθαρίζεται από τα ξένα σώματα, έτσι και ο άνθρωπος με την αρρώστια καθαρίζεται από τις αμαρτίες. Φτάνει να μη γογγύζει, αλλά να δοξάζει και να ευχαριστεί το Θεό.
Και λέγοντας αυτά τα λόγια δάκρυσε. Ύστερα πάλι χαμογέλασε, ενώ συνάμα το πρόσωπό του έλαμψε σαν τον ήλιο!
Όλοι φοβήθηκαν. Εκείνος όμως, ατάραχος, ψιθύρισε:
-Καλώς ήρθαν οι φωστήρες του κόσμου, οι θεοφόροι απόστολοι!
Το πρόσωπό του έλαμψε πάλι. Τώρα είπε:
-Χαίρεται εν Κυρίω, άγιοι μάρτυρες, που δεν αρνηθήκατε να έρθετε σ’ έναν αμαρτωλό γέρο!
Για τρίτη φορά η μορφή του άστραψε τόσο, που πολλοί άρχισαν να τρέμουν απ’ το φόβο.
-Σας ευχαριστώ, προφήτες τίμιοι, αναφώνησε, που επισκεφθήκατε έναν άνθρωπο ρυπαρό!
Την ώρα εκείνη αρπάχθηκε σε έκσταση και ο ιερός Αθανάσιος, κι έβλεπε τους αγίους ν’ ασπάζονται ένας – ένας τον όσιο.
Σε λίγο ξαναέλαμψε το πρόσωπό του. Χαμογέλασε πάλι και είπε:
-Χαίρεται, χαίρεται ιεράρχες του Χριστού και όσιοι και δίκαιοι.
Σώπασε για μερικές στιγμές. Και ξαφνικά, πλημμυρισμένος από άπειρη χαρά, αναφώνησε:
-Χαίρε Κεχαριτωμένη, το φως μου και το στήριγμά μου! Σ’ ευχαριστώ, Θεοτόκε! Δεν θα ξεχάσω τις ευεργεσίες σου!...
Ησύχασε πάλι για λίγο κι ύστερα είπε:
-Θείοι προστάτες μου, σας δοξάζει του ταπεινού και αμαρτωλού Νήφωνος η ψυχή, που είναι γεμάτη πόθο για σας!
Ξαναβυθίστηκε στη σιωπή.
Ξαφνικά μια ευωδία ουράνια, ανέκφραστη, γλυκύτατη, απλώθηκε παντού. Και τώρα η όψη του οσίου έλαμψε τόσο εκτυφλωτικά, που όλοι απ’ τον τρόμο τους όρμησαν έξω, στο προαύλιο! Φρίκη τους είχε κυριέψει από τη θεϊκή εκείνη λάμψη. Την ίδια στιγμή ακούστηκε μια φωνή ήρεμη, γλυκιά και απαλή:
-Έλα κοντά μου, ψυχή, που φόρεσες την ταπείνωσή μου. Εγώ είμαι ο Χριστός σου! Πάντοτε με πολύ πόθο έλεγες: «Ο Χριστός μου, ο Χριστός μου!». Να, λοιπόν, ο Χριστός σου! Έλα κοντά μου!...
Κι ενώ όλοι πάγωσαν στο άκουσμα εκείνης της φωνής, ο όσιος άπλωνε τα χέρια του ψηλά και αναφωνούσε μ’ όση δύναμη του είχε απομείνει:
-Στα χέρια Σου, Δέσποτα, παραδίνω το πνεύμα μου!... Εσύ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος!
Μ’ αυτά τα λόγια ξεψύχησε.
Το τι έγινε τότε, δεν περιγράφεται! Άρχισαν όλοι να θρηνούν πικρά τη στέρηση του πνευματικού τους πατέρα. Μα ο αρχιεπίσκοπος τους παρηγορούσε, λέγοντας πως έπρεπε να χαίρονται μάλλον και να δοξάζουν το Θεό, που τους αξίωσε να δεχθούν στην πόλη τους έναν τόσο εκλεκτό δούλο Του.
Από τη μεγάλη ευλάβεια που του είχαν, ήθελαν ν’ αρπάξουν τα ρούχα που φορούσε. Ο ιερός Αθανάσιος όμως δεν τους άφησε. Αφού έκανε γρήγορα τη νεκρώσιμη ακολουθία, σύμφωνα με την τάξη της Εκκλησίας, έθαψε τον όσιο στο μεγάλο ναό των αγίων Αποστόλων, όπως ήταν η επιθυμία του.
Από τότε γίνονται εκεί πολλές θεραπείες αρρώστων, με τη δύναμη του Θεού και με τις πρεσβείες του οσίου Νήφωνος. Αναρίθμητες ανίατες ασθένειες θεράπευσε ο Χριστός, δοξάζοντας το δούλο Του, που δεν τις αναφέρω όμως, επειδή το βιβλίο τούτο θα έπαιρνε πολύ όγκο. Και όσα πάντως διηγήθηκα ως εδώ, ήταν για μένα ένα πέλαγος πλατύ, που το πέρασα με την ευχή και την καθοδήγηση του οσίου, για να μην παραδοθεί ολότελα στη λήθη ο ψυχωφελής βίος του.
Αλλά τί επιθέσεις και απειλές δέχτηκα γι’ αυτό από τους άγριους δαίμονες, που πάντοτε φθονούν τους δούλους του Θεού! Όταν τελείωσα τη βιογραφία, έφτασαν να πούνε φανερά:
-Αχ, τι καρφί μας έμπηξε ο μαθητής του σκληροτράχηλου εκείνου! Δεν έφταναν τα κακά που μας έκανε όσο ζούσε, έρχεται τώρα, με τη συγγραφή του βίου του, να κάνει τον δικό μας βίο αβίωτο!... Γι’ αυτό ας πνίξουμε τον πονηρό αυτόν συγγραφέα κι ας εξαφανίζουμε από τη γη την ανάμνησή του!...
Μόλις όμως είχαν αποφασίσει την εξόντωσή μου, ένα δαιμόνιο, το πιο θρασύ, που βγήκε πρώτο μπροστά για να με θανατώσει, έσυρε ξαφνικά μια θρηνητική κραυγή:
-Αχ, ο ανελέητος Νήφων! Ήρθε κι εδώ να μας μαστιγώσει με την ευχή του!
Μόλις τ΄ άκουσαν αυτό οι άλλοι δαίμονες, έγιναν άφαντοι!...
Η κοίμηση του οσίου Νήφωνος έγινε στις 23 Δεκεμβρίου.
ΕΝΑΣ ΑΣΚΗΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
ΟΣΙΟΣ ΝΗΦΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑΝΗΣ
ΕΝΑΣ ΑΣΚΗΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
ΟΣΙΟΣ ΝΗΦΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑΝΗΣ
Ι. Μονή Παρακλήτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.